Griekse drama's

Ds. Marieke Brouwer bracht zoals vaak haar zomervakantie door op het Griekse eiland Lesbos. Dit jaar werd het alleen een andere vakantie dan anders, door het politieke pokerspel van de regering Tzipras én door de humanitaire ramp van de vluchtelingen. De bevolking van Lesbos heeft naast haar eigen grote dagelijkse zorgen hoe het hoofd boven water te houden, er een hopeloos en overweldigend probleem bij.

Update september 2015: De Diaconie ontving inmiddels een groot aantal giften voor noodhulp aan vluchtelingen, o.a. op Lesbos. Kijk hier voor de beelden die het t.v.-programma Metterdaad maakte van Melinda Mac Rostie, die een deel van uw giften ontvangt voor haar project op Lesbos. Hieronder leest u meer over haar.

Ds. Marieke Brouwer doet verslag van wat zij tijdens haar vakantie zag:

''Dit jaar bracht ik als bijna ieder jaar mijn vakantie door op het Griekse eiland Lesbos. Dat dit jaar anders dan anders zou worden werd me een aantal weken voor vertrek al wel duidelijk, maar dat het zo’n bizarre en verbijsterende vakantie zou worden had ik niet gedacht.
Allereerst was daar de crisis en het politieke pokerspel wat op dat moment gespeeld werd door de regering van Tzipras wat de mensen enorm bezig hield. Daarbij kwam de humanitaire ramp van de vluchtelingen. De bevolking van het eiland heeft naast haar eigen grote dagelijkse zorgen hoe het hoofd boven water te houden, er een hopeloos en overweldigend probleem bij. Vooral op de noordkust van het eiland komen dagelijks een niet bij te houden aantal rubberboten aan, met honderden vluchtelingen uit Syrië, Afghanistan, Irak en zelfs uit Pakistan. Om en nabij 140.000 vluchtelingen hebben sinds het begin van 2015 de oversteek uit Turkije naar de kusten van het eiland gewaagd. Veel jonge mannen vooral zie je, die naar verluidt aan de dienstplicht in Syrië willen ontkomen, maar ook uit andere landen en daarnaast ook gezinnen, families, met zwangere vrouwen, baby’s, kleine kinderen, bejaarde ouders, gehandicapte en zieke mensen. Ze spoelen hier doorlopend letterlijk aan op de stranden, 24 uur per dag, vaak opgetogen omdat ze het gehaald hebben: veilig Europa!

Vluchtelingen spoelen aan op Lesbos.

De bevolking van deze streek is inmiddels murw geworden onder deze niet aflatende stroom van vluchtelingen. Aanvankelijk probeerden ze nog wat te helpen, maar de aantallen zijn veel en veel te groot voor hen om met enige hulp te kunnen bijstaan en bovendien: er zijn geen middelen. De Grieken hebben iedere euro nodig voor hun eigen levensonderhoud.

Afgezien van de Australische en in Molivos wonende Melinda Mc Rostie die een kleine opvangplek georganiseerd heeft en dagelijks honderden broodjes voor de vluchtelingen smeert, is er geen georganiseerde hulp aanwezig. Het Rode Kruis biedt naar eigen zeggen noodhulp elders op het eiland, en tot mijn opluchting berichtte Artsen zonder Grenzen me dat hun Belgische tak er nu inmiddels ook zit. Vluchtelingen zijn tot nu toe aan hun lot overgelaten, moeten te voet, vaak nog druipnat, naar de hoofdstad Mytilini, 75 km verderop, door de bergen en de hitte, vaak uitgeput van de ontberingen en de doorwaakte nacht die aan hun aankomst op Lesbos voorafgingen. In Mytilini worden ze opgevangen in kampen die gevestigd zijn in een voormalige gevangenis en die ‘Camps from hell’ worden genoemd, omdat ook daar elementaire voorzieningen ontbreken voor al de mensen.

Het is van overheidswege verboden om de mensen in huis onderdak aan te bieden, of vervoer te geven op straffe van 5000 euro boete en inbeslagname van rijbewijs en auto. Op willekeurige en onvoorspelbare momenten rijdt er soms een bus van de kustwacht om vrouwen en kinderen van de weg te plukken en naar Mytilini te brengen waar ze geregistreerd worden.
Van taxi’s en bussen mogen de vluchtelingen geen gebruik maken, ook verboden om door ons niet goed te achterhalen redenen. En zo kom je ze in drommen op de wegen van dit zo idyllische eiland tegen, sjokkend, strompelend, zeulend met zware tassen, met kleine kinderen op de nek en baby’s in hun armen. Soms liggen ze dwars op de weg, misschien in de hoop dat er een automobilist stopt om hen mee te nemen. Het levert levensgevaarlijke situaties op in de smalle en bochtige wegen, vooral ‘s nachts. Overal langs de kust liggen lekgestoken rubberboten en zwemvesten, langs de wegen ligt veel afval en troep, de dorpelingen ruimen soms mopperend op: ‘They do not respect our country!’

Omdat er geen enkele vorm van opvang is heb ik de Diaconie gevraagd of zij een donatie wilden doen voor noodhulp in het gebied en de toezegging kwam tot mijn vreugde vrijwel onmiddellijk. Een deel van de gift is naar het hulpproject van Melinda Mc Rostie gegaan: we hebben voor drie maanden de huur van de opslagplaats betaald, waar de spullen opgeslagen liggen en van waaruit dagelijks honderden broodjes worden gesmeerd, kleding wordt uitgedeeld etc.

Vergadering van de plaatselijke vrouwencoöperatie met Georgios Gigintis, waarin besloten wordt
tot het inrichten van het schoolgebouwtje voor noodhulp.

In het plaatsje Skala Sikamineas, waar ik drie weken verbleef, komen dagelijks soms honderden mensen aan. Daar ontbreekt iedere vorm van hulp. Met behulp van de andere € 500 is er onder leiding van onze vriend Georgios en de plaatselijke vrouwencoöperatie in het oude schoolgebouwtje ook een voorraad aangelegd van flessen water, bisquits, luiers etc. Een aantal dorpelingen wil namelijk wel helpen, maar het ontbreekt aan geld en middelen. Nu is er de mogelijkheid om ook daadwerkelijk hulp te bieden!

De spullen worden uitgeladen bij het schoolgebouw.

Het zijn natuurlijk druppels op een gloeiende plaat, maar ieder mens die je enigszins kunt helpen is er één. Hopelijk nemen hulporganisaties het binnenkort structureel over.'

Marieke Brouwer